Плёткі старой цёткі

pljotki-02Прачытала ў апошнім Часопісе, што будзе прэзентацыя кніжкі пра шаптух. Узяла падрыхтавалася, паехала на тую прэзентацыю, прыязджаю, заходжу ў хату, нікога няма. Праз пятнаццаць хвілін аднекуль вяртаецца баба Ганна. Кажу ёй:
– Нешта мала людзей прыйшло на тваю прэзентацыю.
– Цьфу на цябе, – кажа яна, – якую шчэ немач?
– Хіба ты не ведаеш, пра ўласную прэзентацыю? – Тут у пацверджанне сваіх словаў вымаю з-пад пахі Часопіс, прымружваюся і пачынаю чытаць: – Шэптам, пятніца, 18.00, 13 лютага, Бе-ла-сток…
– Ну бачыш, а ты ў Рутку прыперлася, – зарагатала баба Ганна.
– Во дурная, кажу, не дачытала! Убачыла твой здымак і гайда… да цябе… Дык а чаго ты яшчэ тут, калі прэзентацыя ў Беластоку?..
– Не дуры мне галавы. Ваду загаварваць будзеш?
– Буду, канешне, хіба ж я б толькі на прэзентацыю целяпалася?

Вяртаючыся аўтобусам у Грэдэлі, я дапёрла, што гэта была за прэзентацыя толькі тады, калі папіла зашаптанай вадзічкі. Проста калі першы раз той Часопіс чытала, то не мела пад рукой акуляраў, і чамусьці падумала што Vitalem Voranauem гэта нейкія зёлкі на лаціне, або, на худы канец, нейкі загранічны суплемент дыеты…

І чаго я ў тую Рутку толькі папёрлася? Ваду ж то і сама загаварыць магла, з хаты не выходзячы.

Гэля з Грэдэляў

6 Comments

Comments are closed.